اشعار

اشکـی بود مـرا که به دنـیـا نـمی دهم          این است گوهری که به دریا نمی دهم

گرلحظه ای وصال حبیبم شود نصیب          آن لـحـظه را به عمر گـوارا نمی دهم

عـــــمری بود که گوشه نشیـن محبتم          این گــوشه را به وسعت دنیا نمی دهم

درسینه ام جمال عـلی نقش بسته است          این سینه را به سـینـۀ سـیـنـا نمی دهم

تــــا زنــده ام ز درگه او پـا نمی کـشم          دامـان او ز دســـت تــمـنـا نـمـی دهـم

سـرمـایـۀ مـحـبت زهـراسـت دین من          من دین خویش را به دودنیـا نمی دهم

گر مهر وماه را به دو دستم نهد قضا          یــــک ذره از محبــت زهرا نمی دهم

امــروز بزم ماتم زهرا بهشت ماست          ایـن نـقـد را به نـسـیـۀ فـردا نمی دهـم

در سـایـۀ رضـایـم و هـمـسـایـۀ رضا          این سایه را به سایـۀ طـوبـی نمی دهم

امشب هـزار قافـله پـروانه سـوخـتـه           یک جـویـبـار شمع غـریـبانه سـوخته

ازاین دری که سوخته معلوم می‌شود          هرکس که بوده است دراین خانه سوخته

آتش گرفته بیت کریمی کـه در طلب           صد یوسفش به حسرت پیمانه سوخته

دارالولای فاطـمه امشب دلِ عـلی ست           سقف و ستون و بام و درِ خانه سوخته

خاکسترغم است به گیسوی مرتضی           گل رفته، شمع سوخته، پروانه سوخته

بعد از تو این کبوتر تنها چه می‌کند؟          طوفان گذشته است، ولی لانه سوخته

لیلی به خاک خفته ومجنون به خاک او           سنگ از حـرارتِ دل دیـوانه سـوخته

تقویم بی‌تو بودنم آغــاز شد، چه زود           شب رفته است و شمع به افسانه سوخته

دل را به داغ بانوی تطهیر خون کند          هـر کس به یاد خانه و کاشانه سوخته

ای کشتی شکسته که پهـلو گرفتـه ای           برگـو چرا تو دست به پهـلو گرفته ای

گل را خدا برای سرور آٰفریده اسـت           ای گل چرا به غصه وغم خو گرفته ای

گاهی ز درد شانه ز دل آه مـی کشی           گاهـی ز درد دست به بـازو گرفته ای

از ماجرای کوچه نگفتی به من، ‌بگو           اکنون چرا ز محرم خود رو گرفته ای

دیوار گشته اسـت عصای تو باز هم           بـیـنم که دست بـر سر زانـو گرفته ای

دیــشب نـمـاز نـافـلـۀ تو نـشـسته بود           دیدم که دست خویش به بازو گرفته ای

هرگه که در به روی علی بازمی کنی           خوشحال می شوم که تو نیرو گرفته ای

رنگی زداغ گرکه وفائی به شعر توست            چـون لالــه ها ز باغ ولا بـو گرفته ای

فتنه هایی که جدیدنـد خـدا رحـم کـنـد            سمت یک خانه دویدند خـدا رحم کند

سخن ازقنفذ ملعون به میان آمده است            نـقـشـۀ حـمـله کـشـیدنـد خدا رحم کند

پـای آتـش به گـلـسـتان ولایت وا شد            حـرمـت عـشق دریدنـد خدا رحم کند

لاله ای در وسط شعـلۀ غـم می سوزد            نـاله اش را نـشـنیـدنـد خـدا رحم کند

خیره به دست یداللهی مولامانده ست            ریـسمـانی که خریدند...خدا رحم کند

مادری خورد زمین تا پدری پا بشود            دل از انـصاف بریدند...خدارحم کند

سیلی و"ساحت پروانه"و"سقط غنچه            سیـب سـرخی که ندیدند خدارحم کند

سایۀ شـوم تـبـر؛ سوخـتن سـاقۀ یاس            هفت سینی ست که چیدند خدا رحم کند

مبدأ روضۀ ما کوچۀ غم هاست ولی            مقـصـد مرثـیه گودال حسین بن علی

ای بال و پر شکستۀ حیدر نرو بمان            ریـحـانـۀ کـبـود پـیـمـبـر نـرو بـمان

در بین کـوچه آیه به آیه شکـستـه ای            شـأن نـزول سـوره کـوثـر نرو بمان

پـشت عـلی به بودن تو گرم می شود            پشـت و پـناه فاتح خـیـبر نـرو بمان

بنگرچگونه هستی من با زبان اشک            شد التماس هر شب شوهر نرو بمان

حالا بیا و روی عـلی را زمیـن نزن            دیگـر نگـو شده دم آخر نــرو بـمان

زینب رسیده نـاله کـنان در کـنار تو             بانو تو را به گریۀ دخـتر نرو بمان

با گریه های دخـترمان گریه می کنم            وقتی به ناله گفت که مادر نرو بمان

جـان مـرا رسـانـده به لـب لالـۀ تنت            فکـــر میان خـانه ی حیـدر نـبودنت

بـگـیـر فـاطمه دست دعا برای خودت            بخوان دعای شفا نذر زخم های خودت

تـلاش کن که بـمـانی وگـرنه می مـیرم            نگو که رفـتنی ام جان مرتضای خودت

کمی مراقـب این سـیـنۀ ترک زده باش            شکسته می شود از حجم سرفه های خودت

نفس کشیدنت این روزها که آسان نیست            وَ بی صدا شده پژواک های های خودت

چه آمده به سرت بین کوچه زهرا جان            که مرگ می طلبی ای گل ازخدای خودت

شکـوه قـبـلۀ من؛ رو به قبله ای تو چرا            گـمان کنم که رسیدی به انتهای خودت

مـیان خـواهش عـجّـل وفـاتـی هر شب            بیا و مرگ علی را بخواه؛ جای خودت

مـدیـنـه بـعد تـو جای علـی نخواهد بود           مرا به غصه نشاندی تو با عزای خودت

مرو که خانه ی عمرم خراب می گردد            سلام هــای عـلـی بـی جـواب می گردد

مادری خورد زمین و همه جا ریخت بهم          همه ی زندگیِ شــــیر خــــــدا ریخـت بهم

داغـــی و تیزیِ مـسـمــار اذیّـــت میكرد          تا كه برخاست زجا عـرش خدا ریخت بهم

بشکند پای کسی کـه لگــــدش سنگین بود          تا کـــه زد سلـــسـله ی آل عبا ریـخت بهم

ثلث سادات میــــان در و دیـــــوار افتـــاد          نسل سادات به یك ضربه ی پا ریخت بهم

گُر گرفته بدنِ فــاطــمـه، ای در؛ بــس كن          وسط شعله ببیــــن زمــزمه ها ریخت بهم

پشتِ در سینه یِ سنگین شده هم ارثی شد           گــیـسـوانِ پسرش كـرب و بلا ریخت بهم

ﺍﮔﺮ ﺩﺷﻤﻦ ﮐـــﻨﺪ ﻧﻘــﺶ ﺯﻣﯿـــﻨﻢ          ﺭﺳـﺪ ﻇﻠﻢ ﺍﺯ ﯾـﺴﺎﺭ ﻭ ﺍﺯ ﯾﻤـﯿﻨﻢ

ﺑﻪ ﻗﺮﺁﻥ ﺗﺎ ﻧﻔـــﺲ ﺩﺍﺭﻡ ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪ          ﻃـــﺮﻓـــﺪﺍﺭ ﺍﻣـﯿــﺮﺍﻟـﻤـﺆﻣﻨـﯿــﻨﻢ

ﺍﮔﺮﭼﻪ ﮐﺲ ﻧﮑﺮﺩ ﺍﺯﻣﻦ ﺣﻤﺎﯾﺖ          ﺣﻤﺎﯾﺖ ﺍﺯﻋﻠﯽ ﺩِﯾﻦْ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﯾﻨﻢ

ﺷﻮﺩ ﻗـﺮﺑـﺎﻥ ﯾﮏ ﻣــــﻮﯼ ﺍﻣﺎﻣﻢ          ﻫــﺰﺍﺭﺍﻥ ﺑــﺎﺭ ﻃـﻔـﻞ ﻧـﺎﺯﻧـﯿـﻨـﻢ

ﻧﮕـﺎﻫـﻢ ﺭﺍ ﺑﮕـﯿﺮ ﺍﯼ ﺍﺑـﺮ ﺳﯿـﻠﯽ          ﮐـﻪ ﻣﻈــﻠـﻮﻣﯽ ﺣـﯿـﺪﺭ ﺭﺍ ﻧﺒـﯿﻨﻢ

ﻫﻤﻪ ﺩﺷﻤﻦ، ﻧﻪ ﯾﺎﺭﯼ ﻧﻪ ﻣﻌـﯿﻨﯽ          ﻓـﻘـﻂ ﺩﯾـﻮﺍﺭ ﺷﺪ ﯾـﺎﺭ ﻭ ﻣﻌـﯿـﻨـﻢ

ﺍﻟﻬـﯽ ﺑـﺸـﮑـﻨـﺪ ﺩﺳـﺘﺖ ﻣـﻐـﯿـﺮﻩ          نـﺰﻥ ﻣـﻦ ﺩﺧﺖ ﺧﺘﻢ ﺍﻟﻤﺮﺳـﻠﯿﻨﻢ

ﻃﻠﺐ ﮐﺮﺩﻡ ﺯ ﺩﺍﻭﺭﻣﺮﮒ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ          ﺑـــﻮﺩ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ؛ ﻣـــــﺮﻍ ﺁﻣّـﯿـﻨـﻢ

ﺗـﻮ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯿـﺜﻢ ﺍﺯ ﺯﻫـﺮﺍ ﺑـﮕـﻮﯾﯽ          ﮐﻪ ﺩﺭ ﻃﺒﻊ ﺗﻮ ﻣﻀﻤﻮﻥ ﺁﻓـﺮﯾﻨﻢ

پخش سبک

بعد از تو ـــ  مدینه و سکـوت و حـسرت ـــ  مدیـنـه و غروب و غربت(۲)

آه، علی و روزگار غم ها          علی و خاطرات زهــرا(۲)

ای بهار من خــدانگـهـدار          قـرار من خــدانـگــهـدار(۲)

فاطمه بی تو بی سـپـاهم          فــاطمه بی تو بی پناهم(۲)

*************************

بعد از تو ـــ  نه همدمی نه غمگساری ـــ   نه صبر و طاقت و قراری(۲)

آه، از آسمون بی ستاره          شب عـلی سحــر نـداره(۲)

ای تموم دلخوشی حیدر          پـنـاه من پس از پـیـمبـر(۲)

فاطمه بی تو بی سپاهم          فـاطمه بی تو بی پناهـم(۲)

*************************

مــدیــنـه ــ قـسـم بـه غـربـت بـقـیـعــت ــ بــه عــطـر تـربـت بـقـیـعــت(۲)

ما غـریـبـه های آشنایـیـم          همسایه ی امام رضاییــم(۲)

باز، میان بین الحرمینت          قـسـم مـیدم به زینـبینـت (۲)

می پرسیم از ام البـنیـنـت          کـو قـــبــر مـادرِ حسینت؟

فاطمه بی تو بی سپـاهم          فـاطمه بی تو بی پنـاهـم(۲)

*************************

مـی آیــد ــ صــدای الـعـطـش دوبــاره ــ رفــتــه عـمـو کـه آب بــیــاره(۲)

وای بارون سنگ اگه بباره          اگه  که مشکـش بشه پـاره(۲)

وای؛ اگر چـه دلها بیـقـراره          قــول عـمــو نـشـد نـــداره(۲)

سـاقـی کـربــلا ابـالـفــضـل          دستش شـده جــدا ابـالـفضل

هر کسی این روزها آمد کنارم، گریه کرد         چشمش ابری شد،به حال و روزگارم گریه کرد

بس که مرغ روح من شوق سفر دارد به سر         قابض الارواح از این انتظـارم گریه کرد

سینۀ دیـوار با زخـم نهـانم خـون گریست         درب خانه شد سیاه و سوگوارم گریه کرد

آسمان تا دیـد بـا بـال شکـسـته، هـمچـنان         در هوای مرتـضایم بـی قـرارم گریه کرد

مرتضی امروز وقتی دید با هر زحمـتی         روی پاهای حسن سر می گذارم گریه کرد

مجتبی انگشت خود را روی موهایم کشید         نـاگهـان افـتـاد یـاد گـوشـوارم گـریه کرد

دخترم زینب شبی سرروی دامانم گذاشت         گفت می خواهم برایت خون ببارم، گریه کرد

کاسه آبی را که بردم سمت لبهای حـسین         دید در دستانم از بس رعشه دارم گریه کرد

هزار مرحـلـه سائل نشسته بـر در تو          مگر که نور بگیرد ز فیض محضرتو

گدا چومن که نه بی بی! شبیه جبرائیل          که مشق شب بنویسد ز روی دفـتر تو

حیـای مـریم و سـارا و هـاجر و حوا          نمی رسد به نخی از حـجـاب دختر تو

خـدا سـرشـتـه تو را تا کنیز او باشی          خـدا کـند که بـمـانم همـیشه قـنــبر تو

خبررسیده که از کوچه ای گذر کردی          نشست خاک کف کوچه روی معجر تو

خـبـر رسـیـده که دسـتت ز کار افتاده          و سخت تر که کسی بسته دست حیدر تو

خبر رسیده که چشمان تو ورم کـرده          و سخت تر که مقابل به چشم همسر تو

خبر رسیده نفس میکـشیدی اما خـون          چکید لخته به لخته ز نای و حنجر تو

چقدر زرد شدی یـاس ارغـوان عـلی          نمانـده غـیر کبودی به روی پیکر تو

بمان و رحم کن ای گل به غنچه هایی که          نـشـستـه اند غــریـبـانه دور بـستـر تو

بـرای لحـظـه‌ی آخـر نـگـاه کن بـانـو          ببـین شکسـته دل مـرتضی بـرابـر تو

آیــه آیــه کوثــرت آتش گـرفت          سـورۀ چـشـم تـرت آتـش گرفت

لخته لخته بغض های بـی کسی          در نـگـــــاه پرپرت آتش گرفت

همنفس با شعله ها ققنــوس وار          نــاگهان بال و پرت آتش گرفت

گوشوارت درهجوم غم شکست          گوشه های معجرت آتش گرفت

لاله لالــه پُــر شــد اقـلـیـم تـنت          یــــاس های بسترت آتش گرفت

گریه کردی غربت لب تشنه را          لحظــــه های آخرت آتش گرفت

شعله از بغض نگاهت می چکید          سـوره ی چشم ترت آتش گرفت

مـردمِ شـهــر رسـیـدنــد ولی بــا آتـش          آمـده لـشـگـر ابـلـیــس سـراپـــا آتـش

داشت ازدرد تنِ خانه به خود می پیچید          داد زد کـوبـۀ در؛ وای خــدایــا آتـش

درِ این خانه و آتش!؟ چه خیالـی دارند          جـمـع کـردنـد درِ خــانـۀ دریـا؛ آتـش

درخودش شعله زد وسوخت و خاکسترشد          با خودش گفت چرا خانهء زهرا آتش

باز تکـرارِ همیـن قـصه کـمی آنسوتر          کربـلا، روز دهم،خیمه و غوغا آتش

بـاران گرفت و قصـۀ دریـا شـروع شد          تکبیرهای جنگل و صحـرا شــروع شد

بـابـا که رفت دخـتـر خـود را بغـل کند          بغضش گرفت وعشق همانجا شروع شد

صف بسته بود جمع ملائک در انتظار          پرده کــنار رفـت و تـمــاشا شـروع شد

کوثربه جوش آمد و رضوان خروش کرد          جـشـن و سـرور عـالـم بـالا شـروع شد

چشمش به چشمهای پدرخورد و بعد ازآن          لـبخــنـــدهـای اُمِّ ابـیــهـا شــــروع شــد

تا سـالـهــــا بــرای پــدر، مـادری کـنـد          هـمـراه او بـمـانــد و پـیــغـمـبـری کـنـد

تا عشـق را نـفـس بکشــد در هـوای او          بـــابــا بـــرای او شــود و او بـرای او

هی دور او بچـرخـد و پـروانه ای شـود          دسـتش بـرای مــوی پدر شانـه ای شود

خیره شود به صورت او تا به مـاه خـود          بـوی بهــشـت هـدیـه کـنـد با نگـاه خود

تـا پــارۀ تـنـش بـشـود، مـیــــوۀ دلـــش          آئـیـنـه ای مـقـابـل شـکــل و شـمـایـلـش

تا سـالـها هـمـیـن بــشـود مـاجــرای او          بــــابــا بــرای او شــود و او بــرای او

بـادی وزیـد و خـنـدۀ دریـا تمــام شــــد          احساس خوب جنگل و صحرا تـمام شد

خورشید اوغروب خودش را بغـل گرفت          یـخ بـسـت قـلـب عالم  و گـرما تمام شد

آئیـنه ای شکست و غـمی انعکاس کـرد          آئـــیــن مــهــربـانـی دنــیـــا تــمـام شـد

تـنـهـا بهــــانه بــــود بـــرای وجـود او          راهی شــد و بــهانه ی زهـرا تـمام شد

این کار، کار کیست؟چه بد می زند به در          باور نکرد؛ کیست، لگد میـزند به در؟!

مشعـل گرفـتـه است که آتـش به پـا کند          یـا بــا طـنـاب دسـت شـمـا را جـدا کـند

شاید تو بـی عـلـی شوی و او بـدون تو          از پـشت در صدا بـزنی یا عـلـی نـرو!

یعنی که قطره قطره بریزی به کوچه ها           نـامــش نـیـفـتـد از دهـنت تـا به انـتـهـا

یعـنی بجنگ! وقت تـماشـا نمانـده است          یعنی بـه او نـشان بده تـنها نمانـده است

اینجا کجاست؟! چادر خاکی! چه می کنی          تنها ترین نـشانه ی پـاکی چه می کنی؟!

اینجا غـریبه نیست، چرا رو گرفته ای؟          آیـا تـویی که دست به زانو گرفته ای؟!

دیر آمدم بگـو که چه کردنــد کـوچه ها          بانوی قد خمیده!زمین می خوری چرا؟!

حق دارد اوکه طاقت این روز را نداشت          روزی که خانه دست کم از کربلا نداشت

روزی که ازصدای غمت شهر خسته شد          روزی که چشمهای تو یکباره بـسته شد

روزی که زخم های عمیقت دوا نداشت          روزی که گریه های تودیگر صدا نداشت

توفـان گرفت و آن شب یلـدا شروع شد          خـون گـریـه های عـالـم بالا شـروع شد

با چـشم هـای نـیـمه بـازت گـاه گــاهی          چشمان خیس و خسته ام را کن نگاهی

وقـتی تـنـور خانـه روشـن شـد برایت          گـفـتـم خـدا را شکر کم کم رو براهی

دستاس را چرخاندی اما رنگ خون شد          دستـاس فهـمیـد از نگـاهت بی گـناهی

از بس به پـای گـریه هـایت آب رفـتی          چیزی نمـانده از وجودت؛ مثـل کاهی

پهلو به پهلو میشوی و می چکد خـون          از زخم های پیکـرت خواهی نخواهی

از درد شانه، شانـه می افـتد ز دستت          خـون می نشـیند کنـج لـبهـایت ز آهـی

در خواب بودی چادرت را بـاز کردم          شایـــد ببیـنم چهره ات را در پـگـاهی

دیدم که پائین تر ز چشمان تو پیداست          زخـم عـمـیـق پـنـج انگـشـت سیـاهـی

این چندشب از سرنوشتم روضه خواندی          از سـر گـذشتم از جـدایـی؛ بی پـنـاهی

گفتـی غروبـی شعله می پـیچد به بـالم          گـفـتی که می سوزم میان خیـمه گاهی

در حـلـقـۀ نـامحـرمـان و نـیـزه داران          هرجا که می گردم نـدارم تکیه گـاهی

شب خوشه چینِ چـشم تو و آشنای تـو           ای رایت سپـیـده دمـان چـــشـم های تو

پیچیده است عطرخوشی درفضای شهر           از لابـه لای خـلـوت تــو بـا خـدای تو

تو طعـم روشنِ سـحـری کـــه انـارهـا           سرخ اند و سینه چاک؛ تمامی برای تو

یـاس سپـیـد قـامت هـم سنگِ مرتـضی           خُرد است آسمان و زمین پیش پای تو

بی شک دلـیل برتـری خـاک بر فـلک           جاری است از نماز شب و سجده های تو

شـاعـــر نـمی شـود بـسرایـد غـم تو را           افـتــاده لرزه بـر تـنش از ماجـرای تو

لب می گـزد نـبی که نـبـیـند غـم تو را           شاعر بـمـیــرد از غـم بی انـتــهـای تو

وقـتی که میخ بر جگـر آسـمان نشست           دل پـاره کرد کـل جهـان در هـوای تو

درسوگ تو زمین و زمان خاکسار شد           پیـچـید در فــضای جـهان های های تو

شاعر گریست درد دلش را درون چاه           هرچند نیست ضجه ای او در سزای تو

دارد دوبـاره مهـر تو را بـال می شـود           ای غـایت تـمـام دعــاهــــا دعــای تـو

لـطـفی بکن کــه زنـده شود با محبّـتت           تـا بــاز هـم دوبـاره بمـیـرد بـرای تـو

گل بــودی امـا بـوی خاکستر گرفتـی         آه ای فـرشته بین شعله پـــر گـرفتی

با این سرانگشتی که تاول زد در آتـش         امشب گره ازموی این دختـر گرفتی

با من غریبی میکنی در خـانـه وقتی          چشمت به من افتاده چـادرسر گرفتی

ای کاش می مردم نمیدیدم چه زخمی          از ضربه های محکـم این در گرفتی

پروانه ها را با تـب و تابت مسوزان          با لاله هایـی که براین بستـر گـرفتی

با دستمال بــسته ی دور ســر خــود          جان مرا ای جـان من؛ دیگر گـرفتی

دلـــواپس گلبـرگ هایت مانده ام من          حالا که ای گل بوی خـاکستر گرفتی

هر چند پهـلـویت شکـسـته، نـاتـوانـی           دستم به دامـانت، دعـا کن تا بـمـانی

بـد جــور آزردند قـلبـت را عــزیـزم           شرمـنـده ام خیری ندیـدی از جـوانی

با چـشم هایت درد دل کن بـا نــگاهم           چـــون نا نداری تا بـفـرمایی زبـانی

این روزها اصلاً به جای بغض؛ بانو           انـگـار مانـده در گـلـویـم استخـوانی

زینب چه معصومانه می پرسد که مادر           کی باز من را روی زانـومی نشانی

با کــودکــانت التــماسی از تو داریـم           روی زمـین با ما بـمان ای آسـمـانی

ابر کـبود پـلک تو در حـال بـارش است           وضعیت هـوا و همین یک گزارش است

آئـینه ات کجاست؟ نگـاهـی به خود کـنی           تصویر تو در آیـنه هم رو به کاهش است

جـارو مکن که سرفه بگـیرد تو را مگر           من مرده ام بخواب نه یک امر؛خواهش است

تو جلوه کن به عـرش که در رشد این گیاه           هر روز پنج ثـانـیـه محـتـاج تـابش اسـت

وقــت نـماز بـــا تو خـدا حـرف مـیزند؟           یـا فـاطـمـه مـقـابـل خود در نیایش است؟

در میزنی که وا بشود؛ وا نمی شود          دردت غریبی است مـداوا نمی شود

حالت بد است بازولی روی مرکبی          پهلو شکستــه مثل تو پـیدا نمی شود

بیعت گرفـتن تو به جایــی نمی رسد          اینجا کسی به خاطر تو پا نمی شود

گـریه نکن که گوش ندارند بشـنوند          گـریـه نکن که حـل مـعـما نمی شود

شکاک ها به حرف تو اِن قُلت میزنند          که پاسخت به جز اگر،اما نمی شود

پس میزنند روی تو را؛ باز رو نزن          دیگـر کسی مـدافـع مــولا نمی شود

برگـرد خانـه بستــری خـانـۀ عـلـی          سعیت نتیجه بخش به اینها نمی شود

دیـگر گـذشـتــه دورۀ آن احـتـرام ها          قـدی بـه پــای آمـدنت پـا نمی شـود